เกิดใหม่ทั้งทีขอสบายกว่านี้ไม่ได้เหรอ

ยามอ่านเรื่องราวเธอเคยหลงใหลได้ปลื้ม คิดอยากทะลุมิติเข้ามารักษาแผลใจชินอ๋อง จะคอยรักประคบประหงมมิให้ท่านอ๋องต้องโศกเศร้าเดียวดาย จะคอยปรนนิบัติทั้งเช้าทั้งเย็นมิว่างเว้น 

พระรองผู้แสนดีและเสียสละถวายชีวิตให้อยู่ในกำมือของนางเอก นางกลับไม่เห็นค่า บุรุษแสนดีเช่นนี้เหตุใดต้องถูกปฏิเสธ อย่างว่านางเอกย่อมคู่กับพระเอก ส่วนพระรองมิผลิกผันเป็นตัวร้ายก็ต้องอยู่คนเดียวไร้คู่ หรือคู่พระรองอาจจะมาในตอนจบ 

'หรือฉันจะมาเป็นคู่ของพระรองอย่างนั้นเหรอ ต้องใช่แน่ๆ'

ทำได้แค่วาดฝัน เพียงก้มมองดูสภาพของตนเองในยามนี้ถึงกับทำหน้าแหยนึกรังเกียจ มิแปลกใจที่ไม่มีใครเฉียดเข้าใกล้ ขนาดตัวนางเองยังรู้สึกสมเพชที่ต้องอยู่ในร่างนี้ หากงดงามกว่านี้คงสะดุดตาท่านอ๋องได้ไม่ยาก สภาพเหมือนผีไร้ญาติเช่นนี้แม้แต่ทาสด้วยกันยังรังเกียจ

'ใครมันชั่งใจร้ายส่งฉันให้มาอยู่ในสภาพแบบนี้กัน!' 

---------

ทว่าพอเจอตัวจริงความคิดของนางนั้นเริ่มเปลี่ยนไปโดยทันที 

'นี่น่ะหรือ พระรองรูปงามผู้เป็นถึงชินอ๋องใจคอโหดเหี้ยมสิ้นดี ในนิยายดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่พอหลังฉากกลับกลายเป็นหมาป่าสวมหนังแกะ ร้ายกาจเกินใคร เป็นเช่นนี้เองนางเอกถึงไม่เลือก'